Raadslid Annet IJff in Nieuwsblad Geldermalsen

GELDERMALSEN De meeste gemeenteraadsleden in Geldermalsen zijn regelmatig in deze krant te vinden, met een persoonlijke column of genoemd in een verslag van een vergadering. Sommige roeren zich op Twitter of zijn te vinden bij lokale evenementen. De één is hierin wat opvallender dan de andere. De lokale politiek wordt ook niet door iedereen even actief gevolgd en lijkt voor burgers niet altijd interessant om te volgen. Laat staan dat we weten wat de persoonlijke drijfveer is van lokale politici om actief te zijn in de gemeenteraad. Dat blijkt maar weer wanneer ik Annet IJff, gemeenteraadslid en vicevoorzitter van de gemeenteraad, namens de Partij van de Arbeid, spreek in de Pluk. Ik ken Annet als een bescheiden en zeer integer raadslid met verstand van zaken. Geen lokale politicus met wilde uitspraken, niet vaak in de krant maar wel een dorpsgenoot met een bijzonder verhaal. En dit verhaal blijkt ook nog eens haar motivatie om actief te zijn binnen de lokale politiek van Geldermalsen.

Na haar studie Voeding aan de Universiteit van Wageningen, waarbij de nadruk al lag op voeding in ontwikkelingslanden, gaat Annet werken voor de organisatie ICCO. Deze organisatie heeft zich als doel gesteld om mensen in ontwikkelingslanden te ondersteunen door te werken aan duurzaam levensonderhoud en gerechtigheid en waardigheid voor iedereen. Als programmamanager betekende dit voor Annet dat zij tijdens of na politieke conflictsituaties met deze missie op pad ging of zoals zij zelf zegt: ,,We gingen daar aan het werk met de mensen zodat zij elkaar weer konden verdragen en goed gaan samenleven.” Waar militairen vaak tijdens een uitzending middenin een conflictsituatie belanden en de strijdende partijen proberen te scheiden, ging Annet op lokaal niveau aan de slag om een samenleving op te bouwen met alle bijbehorende facetten. Waar Nederland als overheid zich internationaal inzet met missies van Defensie gericht op diplomatie en het opbouwen van een bestuurlijk apparaat trok Annet namens ICCO op verzoek van en samen met lokale hulporganisaties de dorpen en leefgemeenschappen in omte helpen bij de wederopbouw. Dit bracht haar in landen zoals Eritrea en Soedan. De hulpprogramma’s in deze landen startten met het verwerven van een rechtspositie voor iedere burger binnen de samenleving, ongeacht afkomst of geloof zodat zijweer met vertrouwen kunnen werken om in hun levensonderhoud te voorzien. ,,Ervoor zorgen dat binnen de gemeenschap iedereen er mag zijn, erkennen dat slachtoffers en daders in een dorp wonen en dat het lang duurt voordat die elkaar weer vertrouwen”, geeft Annet aan.

Veel van deze projecten verliepen succesvol en samenlevingen kwamen tot bloei, maar ook blijkt het werken met deze missie lastig in conflictgebieden zoals Afghanistan met een lange geschiedenis van conflicten. Ook onderdrukte volken zoals in Myanmar die al jarenlang in vluchtelingenkampen leven in Thailand, zijn niet zomaar aan een rechtspositie te helpen waarbij ze actief kunnen deelnemen aan het dagelijkse leven in hun nieuwe omgeving. Annet organiseerde bijeenkomsten en congressen tussen verschillende bevolkingsgroepen, religieuze leiders en bestuurders op lokaal niveau om voor de mensen een gezonde basis te creëren waarop een gemeenschap verder kan bouwen. Het werken met lokale partnerorganisaties is erg belangrijk. Zij kunnen met veel geduld en rekening houdend met de cultuur een samenleving weer opbouwen die ondanks de soms verschrikkelijke gebeurtenissen tijdens de conflictsituaties voor iedereen weer hoopvol en duurzaam kan zijn. Sommige conflicten zijn echter te heftig of te complex om het hoofd te bieden en regelmatig ontstaan er nieuwe brandhaarden op de wereld waarbij samenlevingen worden ontwricht.

Met de bezuinigingen op ontwikkelingshulp is de nadruk meer komen te liggen op economische hulp en minder op maatschappelijk werk. Ook de werkgever van Annet maakte andere keuzes en tegenwoordig wordt de ondersteuning niet meer vanuit Nederland geregeld maar op lokaal niveau. ICCO werkt tegenwoordig met kantoren in de regio waar lokale medewerkers met een gedegen opleiding hun eigen bevolking op weg helpen naar een betere samenleving. Annet vliegt dus niet meer de wereld over maar werkt tegenwoordig voor Vluchtelingenwerk Nederland als projectmanager terugkeer. Ze zorgt ervoor dat vluchtelingen die terugkeren naar hun land van herkomst zo goed mogelijk geholpen worden bij hun re-integratie, bij het weer vinden van familieleden, bij het herstellen van verbroken relaties met de familie, bij het vinden van een plek om te leven, bij het vinden van werk of starten van een kleine onderneming. Een bekende missie voor haar maar met minder invloed op de samenleving waar de vluchtelingen uiteindelijk zullen terugkeren. Een hoopvolle toekomst is niet altijd zeker, maar het programma draagt zeker bij aan een zachte landing na terugkeer. Een rechtvaardige samenleving is waar de mensen waarmee Annet werkte in ontwikkelingslanden van droomden en voor wilde vechten en de vluchtelingen van nu naar op zoek zijn. Het verwerven van een rechtspositie is een onbekend fenomeen voor de gemiddelde Nederlander aangezien deze rechtspositie voor ons vanzelfsprekend lijkt te zijn geworden, een recht wat ons bij geboorte al wordt aangeboden. Ondanks deze rechtspositie zijn er toch een hoop negatieve ontwikkelingen wanneer we kijken naar onze samenleving. Het vertrouwen in de politiek daalt, burgers lopen vast in een moeras van bureaucratie en hebben soms een gevoel van onrechtvaardigheid. Zelfs als onze rechten goed gewaarborgd zijn wil dat niet zeggen dat iedereen een gevoel van rechtvaardigheid ervaart. Hier moeten we als samenleving aan blijven werken. Een missie die Annet uitdroeg in haar werk in ontwikkelingslanden maar ook haar motivatieis voor lokale politiek in ons eigen Geldermalsen. Sommige zaken blijven lastig uit te leggen maar zijn via wetgeving in de basis goed geregeld, het is aan bestuurders en politici om dit op de juiste wijze uit te leggen aan de burgers. In Nederland kan gelukkig elke burger zijn stem laten gelden via de democratische weg, via verkiezingen,via inspraak en via de media.

Samen als gemeenschap moeten we bouwen aan een hechtere samenleving waarbij we oog hebben en houden voor elkaar, geeft Annet aan. Ze geeft aan dat we moeten luisteren en begrip hebben voor elkaar ondanks verschillen en ongeacht afkomst en geloof. Een hecht verenigingsleven en initiatieven vanuit de samenleving die hieraan bijdragen verdienen aandacht en moeten indien nodig ondersteund worden door de gemeente of overheid, ook straks in onze ‘grote’ gemeente West Betuwe. We leven niet in een ontwikkelingsland maar we kunnen leren van de kernwaarden die daar door organisaties zoals waar Annet voor werkte worden uitgedragen. Werken aan een samenleving waar gerechtigheid en respect voor iedereen vanzelfsprekend is en indien nodig mensen durven op te staan tegen de massa om hun eigen pad te kiezen waar dan ook ter wereld.